Iedereen zal het hebben vernomen. De rijksten der aarde zoals Jeff Bezos, Elon Musk en Richard Branson hebben hun vizier gericht op buitenaardse doelen. Hamilton Nolan betoogde onlangs in The Guardian dat dergelijk rijke mensen denken dat ze zich alles kunnen veroorloven en dus ook om de uitgeputte en steeds vollere en hetere aarde achter zich te laten met hun ruimteschip.

Hij schreef zelfs: “Let’s call this what it is: they are making plans to get the hell out of here.”

Maar, hoe realistisch is dat laatste voor de miljardairs en misschien in latere instantie ook voor de wat minder bedeelden onder ons?

Lastig te bereiken

Een enkele reis naar Mars neemt minimaal een halfjaar in beslag en de planeet is – evenals de overige planeten en hun manen in ons zonnestelsel – voor mensen onbewoonbaar.

Dit komt onder meer door het gebrek aan de juiste zwaartekracht, de verkeerde samenstelling van de atmosfeer en het gebrek aan bescherming tegen de schadelijke straling van de zon. Dan maar ons oog richten op de ontelbare andere sterren die ook planeten hebben, zou je zo zeggen.

In ons sterrenstelsel, de Melkweg, bevinden zich al enige honderden miljarden sterren en we weten ondertussen ook dat het door ons waarneembare deel van het universum ook alweer meer dan honderd miljard van dergelijke sterrenstelsels bevat. Ondertussen is ook ontdekt dat rond bijna alle sterren planeten draaien, waarvan er bij een aantal toch de juiste omstandigheden zouden moeten bestaan voor mensen om daar een nieuw bestaan te beginnen.

Echter, de moeite die het – door de lange reis – kost om op Mars te komen valt in het niet bij wat we kunnen verwachten bij interstellaire reizen, zelfs naar de dichtstbijzijnde sterren. Om enige indruk te geven van de onmetelijke ruimte van ons universum: de dichtstbijzijnde ster Proxima Centauri staat op een afstand van maar liefst 750.000 maal de kortst mogelijke afstand tussen de Aarde en Mars.

We zullen dus veel sneller moeten vliegen dan momenteel mogelijk is om zelfs die ster te kunnen bereiken.

Maar we weten ook door de relativiteitstheorie van Einstein dat snelheden hun natuurkundige beperkingen hebben.

Lichtsnelheid

Naarmate we sneller vliegen, neemt onze massa toe en de energie die dan nodig is om nog verder te versnellen neemt exponentieel toe. Omdat onze massa oneindig wordt bij de lichtsnelheid van 300.000 km per seconde, is dat dan ook meteen de theoretisch maximaal haalbare snelheid.

Zelfs met die onvoorstelbare snelheid duurt het vele jaren om de dichtstbijzijnde ster te bereiken, laat staan de sterren die op duizenden tot zelfs miljoenen lichtjaren van ons zijn verwijderd. De sterren met hun planeten lijken daarmee nagenoeg onbereikbaar, niet alleen vanwege de huidige technologische mogelijkheden maar vooral ook vanwege de natuurkundige snelheidsbeperkingen.

Gezonde voeding in de ruimte

Maar stel dat een van de heren Musk, Bezos of Branson toch besluit de aarde te verlaten richting de sterren. Als eerste voorwaarde moet er in het ruimteschip gezorgd worden voor kunstmatige zwaartekracht om de botten van de reizigers niet totaal te laten ontkalken.

Voorts zal er voor goede voeding gedurende de gehele reis moeten worden gezorgd. Wie mijn eerdere columns heeft gelezen zal beseffen dat het een bijna onmogelijke opdracht zal zijn om een dagelijkse grote verscheidenheid aan bij voorkeur verse voeding op tafel te zetten tijdens een dergelijke ruimtereis. Het is dus bijna zeker dat de interstellaire miljardairs geleidelijk aan zullen lijden aan allerlei ernstige ziekten.

En dan moet er nog een geschikte planeet worden gevonden.

Unieke combinatie

Ook dat is geen sinecure, ondanks de vele honderden miljarden planeten die in onze Melkweg aanwezig moeten zijn. Allereerst moet het een planeet zijn bij de ongeveer zeven procent van de sterren die op de zon lijken. Een dergelijke ster is langdurig stabiel, straalt niet al te veel schadelijke straling uit en al zeker niet in de vorm van regelmatige grote uitbarstingen die al het eventuele leven op hun planeten verwoesten.

Verder moet de planeet een dag-nachtcyclus hebben van 24 uur met dezelfde zwaartekracht en dezelfde stabiele gematigde temperaturen, allen absolute voorwaarden om gezond te kunnen leven.

“Een enkele reis naar Mars neemt minimaal een halfjaar in beslag en de planeet is voor mensen onbewoonbaar.”

Maar ook op andere punten heeft de aarde eigenschappen die onmisbaar zijn voor mensen.

Zo heeft de aarde een bijzondere cirkelvormige stabiele baan, die zorgt dat we steeds dezelfde hoeveelheid energie van de zon ontvangen, waardoor er stabiele temperaturen mogelijk zijn. Dit alles wordt mogelijk gemaakt doordat onze relatief grote maan als een soort stabilisator werkt op de baan van de aarde. Algemeen wordt aangenomen dat de unieke combinatie van de aarde en haar grote maan het gevolg is van een al even zeldzame botsing tussen twee jonge planeten in het toen nog jonge zonnestelsel.

Daarnaast heeft de roterende aarde een kern van vloeibaar ijzer, waardoor een magnetisch veld wordt opgewekt dat ons beschermt tegen de zogenaamde ‘zonnewind’, de uitstoot van schadelijke deeltjes door de zon. En ook de specifieke samenstelling van onze dampkring en de bodem van de aarde zelf zijn absoluut essentieel, niet alleen om gezond te blijven, maar om überhaupt te kunnen overleven.

Ik denk hierbij bijvoorbeeld aan de hoeveelheid zuurstof en kooldioxide in de atmosfeer, de aanwezigheid van water en de verschillende mineralen in de bodem. Niet alleen wij hebben dat nodig, maar ook de planten, dieren en micro-organismen die we naar de nieuwe planeet zullen moeten mee-nemen om te kunnen overleven.

Al met al een duizelingwekkende hoeveelheid zeldzame criteria die het niet aannemelijk maken dat er tussen al die honderden miljarden planeten in de Melkweg veel zullen zijn met nagenoeg identieke eigenschappen aan die van de aarde.

Niet alleen wij, maar ook de miljardairs kunnen dus maar beter wat zuiniger omgaan met onze eigen planeet dan we tot nu toe hebben gedaan.

Heel wat zuiniger zelfs.

De afbeelding is afkomstig van Pixabay.